129. John Green - "Gwiazd naszych wina"

Wyd. Bukowy Las, stron 312

Hazel ma szesnaście lat i nowotwór tarczycy z przerzutami na płuca. Jej choroba jest nieuleczalna, a eksperymentalne leczenie jedynie hamuje wzrost guzów. Dziewczyna uczestniczy w spotkaniach grupy wsparcia dla chorych nastolatków, gdzie poznaje Augustusa, intrygującego nastolatka z krzywym uśmiechem, ciągle trzymającego w ustach niezapalonego papierosa. Między Hazel i Gusem rodzi się uczucie – jednak czy los pozwoli im cieszyć się wzajemną miłością?

„Gdyby ona czuła się lepiej lub Pan gorzej, gwiazdy nie rozgniewałyby się tak okrutnie, ale taka jest natura gwiazd i Szekspir nigdy bardziej się nie mylił niż wtedy, kiedy kazał Kasjuszowi powiedzieć: „To nasza tylko, nie gwiazd naszych wina”. Łatwo mówić, gdy jest się rzymskim legatem (albo Szekspirem!), ale nasze gwiazdy mają wiele win na sumieniu.”

Siedzę od kilku minut z włączonym edytorem tekstu i zastanawiam się, co mogę powiedzieć o książce, o której wszystko zostało już powiedziane. To z całą pewnością nie będzie długa recenzja. Bo cóż mogę dodać? Czy książka mnie zachwyciła? Tak. Czy jest piękna? Jak najbardziej! Czy łamie serce? Niestety…

Green napisał książkę, która mogłaby być pospolitym romansidłem, gdyby nie okoliczności, w jakich postawieni są bohaterowie. To całkowicie zmienia postać rzeczy i punkt widzenia czytelnika. A wiecie, co najbardziej urzekło mnie w „Gwiazd naszych wina”? Nie sama fabuła, która jest naprawdę piękna, nie bohaterowie, którzy są… po prostu normalni, ale to, w jaki sposób autor ukazał ich podejście do życia. Są całkowicie pogodzeni ze swoim losem, nie pogrążają się w zadumie, smutku, nie szukają winnych, ale czerpią z każdego dnia tyle, ile mogą. Śmieją się, żartują, mają dystans do siebie (i swojej choroby. Ale oni i ich choroba to jedno, więc…). Podczas gdy ja siedziałam i naprawdę głęboko przeżywałam to, co się dzieje („Kurcze, Hazel to taka fajna dziewczyna, dlaczego akurat ją to spotkało?!” itd.), oni nie popadali w depresję wyjąc z bólem „Dlaczego ja?”. To było naprawdę niesamowite.

Nie płakałam. Wszyscy płaczą, a ja nie płakałam. Może po części dlatego, że znałam zakończenie – w tym momencie chciałabym (nie)serdecznie pozdrowić osobę, która przygniotła mnie spoilerem zanim zdążyłam powiedzieć, że ma się zamknąć. Niemniej jednak myślę, że na filmie, który mam w planach teraz obejrzeć, jednak się rozkleję.

„- To niesprawiedliwe. – powiedziałam. - To cholernie niesprawiedliwe.

- Świat – zauważył – nie jest instytucją zajmującą się spełnianiem życzeń. – A potem załamał się, tylko na moment (…).”

Będę polecała „Gwiazd naszych wina” każdej osobie, która tylko będzie miała ochotę mnie słuchać. Kawał dobrej roboty, panie Green.

Ocena: 6/6