67. Becca Fitzpatrick - "Crescendo" [2]

z serii "Szeptem"

wyd. Otwarte, stron 400

O co chodzi?

Wersja wydawnictwa:

Crescendo to kontynuacja bestsellerowej powieści Becki Fitzpatrick Szeptem.

Patch to wielka miłość Nory. To także jej Anioł Stróż.

On uratował jej życie, ona wyrwała go z otchłani potępionych. Są sobie przeznaczeni.

Jednak Patch wydaje się zamieszany w niewyjaśnioną śmierć ojca Nory. Dziewczynie grozi śmiertelne niebezpieczeństwo…

Tajemnice budzą niepokój, niepewność przeradza się w strach.

Moja wersja:

Nora i Patch są szczęśliwą parą. Na przeszkodzie nadal stoi im jednak jeden drobny szczegół: on jest jej Aniołem Stróżem. I z czasem ich związek zaczyna przeszkadzać archaniołom, a Patch zmienia się... Nora zaczyna podejrzewać, że jest zamieszany w zabójstwo jej ojca. Na dodatek po wielu latach wraca jej przyjaciel z dzieciństwa, Scott. Dziewczyna odkrywa, że on także zmienił się nie do poznania, a co najdziwniejsze, ma umiejętności charakterystyczne dla nefilów...

Kim jest Scott? Jaki związek z zabójstwem ojca Nory ma Patch i czy ich związek przetrwa kryzys?

Według mnie:

- crescendo – według Wikipedii jest to stopniowe wzmacnianie natężenia dynamiki w utworze muzycznym. A co ma wspólnego z książką? Jak zapewne część z was zauważyła, tytuły serii związane są z dźwiękiem. Myślę, że określają, jaki mniej więcej będzie poziom akcji i niebezpieczeństw w powieści. „Szeptem” było owiane tajemnicą, wszystko odbywało się po cichu, szeptem... W „Crescendo” akcja rozwija się stopniowo, często wybuchają awantury, pada zdecydowanie za dużo niepotrzebnych słów między bohaterami, co jest absolutnym odejściem od tajemniczości. Dynamika utworu stopniowo staje się coraz szybsza. Trzeci tom ma tytuł „Cisza”. Gdy go przeczytam dowiem się, czy moja teoria jest słuszna ;)

- książkę (a właściwie m-booka) przeczytałam równie szybko jak poprzedni tom. Akcja toczy się tu nawet nieco szybciej i, podobnie jak w „Szeptem”, do samego końca nie wiedziałam kto jest dobry, a kto zły, kto jest przyjacielem, a kto stał się wrogiem. Autorka tak doskonale stworzyła całą fabułę, że ciężko jest się czegokolwiek domyślić, a każdy pomysł czy przeczucie dotyczące dalszych wydarzeń po chwili stają się wręcz śmieszne i absolutnie nietrafione. Moim zdaniem: bomba. Muszę jeszcze dowiedzieć się, czy pani Fitzpatrick napisała jeszcze jakąś książkę poza tą serią – chętnie bym porównała, by ostatecznie wyrobić sobie zdanie o autorce. A może Wy możecie mi coś polecić?

- nie będę więcej pisać o tej książce: niewiele jest do powiedzenia, kiedy opisuje się następny tom danej serii. To, co najważniejsze, zostało napisane, a muszę zostawić sobie jeszcze coś na zapas – na trzeci tom, po który sięgam z ogromną ochotą, zwłaszcza ze względu na niesamowite (i jednocześnie diabelnie irytujące) zakończenie.

Okładka:

Z racji tego, że „książkę” czytałam w telefonie (tak, tak, mama też mi mówi że za kilka lat będę ślepa) nie miałam do czynienia z okładką, ale zgrabnie wyszukałam ją za pomocą wujka Google i oto co o niej myślę:

Przedstawia Norę stojącą w deszczu, burzy. Obok niej (z jej dłoni?) wypadło czerwone pióro, zapewne anielskie.

Okładki tej serii są bardzo mroczne. I dobrze, bo oddają w ten sposób charakter powieści.

Ocena:

5/6

***

Ciągle zamknięta w czterech ścianach z tymi cholernymi kropkami! Nuuuudzę się!!

Za 3 tygodnie kończę 18 lat, trzymajcie kciuki, żebym do tego czasu wyzdrowiała :)